ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ...?Από τη δημοσιογράφο Αγγελική Γεωργίου

Νιώθω ανασφάλεια.Κάθε μέρα.Καθε κουβέντα που κάνω καταλήγει στο ΄΄πες μου τι να κάνω΄΄?
...δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα,σε μια περίοδο κρίσης οικονομικής,πολιτικής,προσωπικής.
Φυσικά όταν σηκώνεσαι κάθε πρωί με το άγχος να κρατήσεις τα κεκτημένα σου που είτε με προσπάθεια είτε με λαμογιά κατέκτησες είναι απόλυτα φυσιολογικό να αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έχεις κάνει είναι καλώς καμωμένα ή αν μπορείς να συνεχίσεις την ζωή σου έτσι όπως την έχεις φανταστεί.
Για το πρώτο φαντάζομαι πως ο χρόνος πάντα δείχνει τελικά αν τα έχουμε κάνει καλά...

το δεύτερο είναι αυτό που με λυπεί και περισσότερο, υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι που ακόμα δεν έχουν καταλάβει πως τα ψέμματα τελειώσανε σε κάθε επίπεδο και όσοι έχουν κάνει προσπάθεια για τις κατακτήσεις τους έχει καλώς έχουν πολλούς λόγους να "γκρινιάζουν"όσοι όμως κατέκτησαν με τα ψέματα τους,με την κοροϊδία τους,πάτησαν,εξαπάτησαν,πως μπορούν να νομίζουν πως η ζωή τους θα είναι αμετάβλητη?
Το κακό είναι ότι τέτοιους ανθρώπους συναναστρεφόμαστε σε καθημερινό επίπεδο...στην δουλειά μας (αν την έχουμε),στο πολιτικό μας σύστημα που θέλοντας και μη τους βάζουμε κάθε μέρα στο σπίτι μας,στους φίλους μας που ισχυρίζονται πως αφού το έκανε αυτός και πέτυχε εγώ γιατί να μην το κάνω?Στην οικογένειά μας...την ελληνική οικογένειά μας που όλοι ξέρουμε τα ταμπού της και τις ανασφάλειες της.

Πες μου λοιπόν τι να κάνω?Πως μπορώ να λειτουργήσω σε μια χώρα,σε ένα κοινωνικό σύνολο που σαν τις αράχνες υφαίνει ιστό και κάνει αναρρίχηση από την μια στιγμή στην άλλη,που πατάει επί πτωμάτων,που δεν αξιοποιεί την νέα γενιά,που δεν δίνει ευκαιρίες στη "παλιά"γενιά που έχει σοφία και εμπειρίες?Πες μου πως να αντιμετωπίσω τον κακό ανταγωνισμό,την μαχαιριά πίσω από την πλάτη μου?
Πες μου τι να κάνω με τις εντυπώσεις? Με αυτούς που δίνουν λανθασμένες εντυπώσεις πως δουλεύουν σκληρά ενώ δεν κάνουν τίποτα,με αυτούς που λένε πως θέλουν να μας σώσουν και δεν κάνουν τίποτα,και όλοι ορκίζονται πατριώτες...
Πες μου τι να κάνω όταν σε τόσες ερωτήσεις γεμάτες άγχος εγώ πρέπει να συνεχίζω την ζωή μου,την καθημερινότητά μου και παράλληλα να ανησυχώ για τους γονείς μου,την υγεία τους, την σύνταξή τους,την πολιτική κατάσταση της χώρας,το μέλλον μου,το μέλλον μας...?
Είναι λοιπόν όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων?
Είναι όλα ένα παιχνίδι στρατηγικής?
Είναι όλα υπέρ του ισχυρότερου στο παιχνίδι?
Πάνω στην δική μου πλάτη,στον δικό μου ρομαντισμό,στην δικιά μου πίστη,ή την αφέλεια μου,παίζονται τα πιο σκληρά παιχνίδια?
Η απάντηση,η σκέψη...δική σας.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ