Κάθε μέρα συνάνθρωποι μας φθάνουν στο τέλος όχι γιατί το θέλησε η μοίρα αλλά γιατί το θέλησαν οι ίδιοι μέσα σε μια κοινωνία που φλέγεται ,σε μια κοινωνία που δεν μετράνε οι άνθρωποι πια ,μόνο οι αριθμοί μετράνε και κάποιοι λίγοι με πολλα μηδενικά στο πηλίκο τους ,μηδενικά κι οι ίδιοι τεράστια και αυτή είναι η μεγάλη δύναμη τους .
Δεν θα κρίνω το γιατί οδηγείται ένας άνθρωπος στην αυτοκτονία ξέρει ο ίδιος καλύτερα ,άλλωστε όλα έχουν ένα τίμημα ,μα όλα...Οποια απόφαση κι αν πάρεις.Ακόμη και για την απόφαση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
Λοιπόν θα πάρω το χειρότερο σενάριο θα μπώ μέσα του θα το μετρήσω και θα μετρηθώ μαζί του στα ίσια .
Είμαι ο 40αχρονος πατέρας 2 ανήλικων παιδιών που θα με βρούν νεκρό απαγχονισμένο στην αυλή μου άμα δεν βρω το λόγο να ζήσω τελικά ...
Έχω ένα στεγαστικό δάνειο 200.000 ευρώ ,έχασα τη δουλειά μου δεν βρίσκω άλλη με τίποτα ..αλήθεια προσπαθώ ..έχω και καταναλωτικά άλλες 50.000 ,ήθελα να το επιπλώσω το ρημάδι ,κι ένα αυτοκίνητο με δανεικά και κάτι δόσεις σε κάρτες.Όχι δεν έκανα κάτι περιττό ,έτσι νόμιζα τουλάχιστον όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί έτσι ήταν .Δυο χιλιάρικα ο μισθός αλλα τόσα η γυναίκα που μεινε κι αυτή άνεργη και κάθε μήνα δίναμε τις δόσεις και μας έμεναν τα μισά στο σπίτι.Δεν θέλαμε να γίνουμε 70 χρονών για να απολαύσουμε 2 ανέσεις τωρα τα θέλαμε ...εμείς θα τα πληρώναμε έτσι κι αλλιώς με τη δουλειά μας.Και το σπίτι έγινε η κόλαση μας ,οι τράπεζες θα το πάρουν όπου να ναι το αυτοκίνητο δεν κουνιέται πια ,ούτε και μπορεί να πουληθεί,μετράμε ψιλά για να έχουμε ένα φαί ,το ρεύμα κόντεψαν να το κόψουν ,με δανεικά πληρώσαμε τα χαράτσια .Βουίζει το κεφάλι μου θα φύγω να τελειώνω.Και ...?μετά?τίποτα ...αν μείνω?μήπως να μείνω τώρα που τα χασα όλα?τι παραπάνω έχει ο θάνατος δηλαδή ?το ίδιο σκοτάδι αλλά δεν θα χει ποτέ ξανά φως .Να το πάρει η τράπεζα το σπίτι ,ας παει και στο διάολο το αυτοκίνητο τα καταναλωτικά κι οι κάρτες ?τα καίω ..πετάω και το κινητό να μη με ξαναβρεί κανένας τραπεζοποντικός με ένα καρτοκινητό θα κάνω τη δουλειά μου ,τουλάχιστον να με βρίσκουν οι αγαπημένοι μου .Κάτι άνεργοι φίλοι στήνουν μια οικοκοινότητα σε ένα αγρόκτημα μακριά απο την Αθήνα θα είμαστε πολλοί μου είπαν ,γελούσα πριν μέρες, αρνιόμουν να προσαρμοστώ ήθελα πίσω τη ζωή μου .Αυτή που συνήθισα που μου ταίριαζε .Λοιπόν θα μου ταιριάξει κι αυτή έχω κι άλλον μέσα μου που δεν τον ξέρω .Θα τον γνωρίσω θα τον αγαπήσω.Δεν θα τον σκοτώσω...Θα περιμένω να πεθάνουν αυτοί που ήθελαν να με σκοτώσουν γιατι απλώς δεν θα ξαναπάρουν τίποτα από μένα...Ούτε φόρους ούτε την ψήφο μου ούτε τη σκέψη μου ..Τελειώσανε .Αρχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου